Μαμά, έλα να βγάλουμε φωτογραφίες!

Όχι με το κινητό....κανονικά με την μηχανή...!

Σχετικά πρόσφατα διαπίστωσα, ότι δεν έχω τυπωμένες φωτογραφίες του γιου μου…Ναι καλά ακούσατε…δεν έχω. Και θα μου πείτε..μα είσαι φωτογράφος. Πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο; Ε! Δεν έχετε ακούσει πώς στου ηλεκτρολόγου το σπίτι του κρέμονται οι μπρίζες; Ε, κάπως έτσι.

Έτσι ξεκίνησα , σιγά – σιγά και άρχισα να τυπώνω τις καλύτερες στιγμές του γιου μου και να του φτιάχνω άλμπουμ για να τα έχει…γιατί αν μη τι άλλο…αυτή είναι η κληρονομιά που θα του αφήσω μαζί με την ανατροφή του.

Είναι καιρός τώρα που τρώγομαι μέσα μου, για το πως η τεχνολογία αλλά και το facebook, το instagram κλπ έχουν αλλάξει κατά πολύ την ζωή μας. Ο κόσμος είναι με ένα κινητό ή ένα tablet στο χέρι και όλη η ζωή του περιστρέφεται γύρω από αυτά. Selfies , chek in και άλλα διάφορα τέτοια που όλοι ξέρουμε, έχουν αλλάξει τον τρόπο που επικοινωνούμε, τον τρόπο που εκφραζόμαστε αλλά και τον τρόπο που νιώθουμε. Σήμερα δεν θα εστιάσω στο ότι με τα social ούτε φλερτ δεν γίνεται στους εξωτερικούς χώρους (θα το αφήσω για άλλη φορά) , αλλά στο πόσο καταστροφική είναι η τεχνολογία στις αναμνήσεις μας.

Σας κάνει εντύπωση το πώς η τεχνολογία κάνει ζημιά στις αναμνήσεις μας; Και όμως. Ποιος έχει όλες αυτές τις φωτογραφίες που έχει στο κινητό του , τυπωμένες σαν φυσικές φωτογραφίες ή σε άλμπουμ; Αν όχι κανένας…οι περισσότεροι.

Έχω άλμπουμ στο σπίτι μου από τότε που ήμουν 1 έτους…δηλαδή πριν από 33 χρονια!!! Και τώρα αρκεί μία κλοπή κινητού, ένα χτύπημα σκληρού δίσκου για να χαθούν όλες οι εικόνες της ζωής μας. Και κάτι τέτοιο, θα ήταν καταστροφικό. Γιατί , θα χάναμε τις στιγμές μας, τις αναμνήσεις μας δηλαδή…την πορεία μας σε αυτή τη ζωή.

Οι στιγμές δεν ξαναγυρνάνε…το λέει και η λέξη…στιγμή. Όμως οι αναμνήσεις μπορούν να μείνουν για πάντα μέσα από την φωτογραφία. Τυπώστε τις φωτογραφίες σας, μιλήστε με τον φωτογράφο σας και προγραμματίστε μία οικογενειακή φωτογράφιση, φτιάξτε ένα άλμπουμ και κρατήστε αυτή την εμπειρία στα χέρια σας. Ακουμπήστε την φωτογραφία, μυρίστε την , αγγίξτε την..σίγουρα είναι τελείως διαφορετικά. Τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω, στην φωτογραφία της γιαγιάς μου που δεν είναι πλέον κοντά μου. Την κοιτάζω , της μιλάω και την αγγίζω!

Σε επόμενό μου άρθρο θα σας εξηγήσω ακόμα καλύτερα την σημασία του άλμπουμ.

Προς το παρών κλείνω με την φράση του γιου μου…η οποία με άφησε με το στόμα ανοιχτό…

Μαμά, ελα να βγάλουμε φωτογραφίες…όχι με το κινητό…κανονικά με την μηχανή…