Τον καμβά της ζωής σου μπορείς να τον ζωγραφίσεις όσες φορές θελήσεις!

Συνήθως δεν τραβάω φωτογραφίες στις προσωπικές μου στιγμές αν δεν έχω κάποιον άλλο να με τραβήξει. Μα καλα θα μου πείτε….φωτογράφος και δεν τραβάς; Και όμως…..γιατί όταν θέλω να ζήσω κάτι έντονο, αν ειμαι πίσω από την μηχανή μου χάνω την στιγμή. Έτσι σε γιορτές , γενέθλεια κλπ θέλω να βλέπω…για να ζω αυτό που βλέπω.

Σημερα όμως είπα να κάνω κάτι διαφορετικό. Είπα , να αποθανατήσω αυτή την πρώτη μέρα στο σχολείο…την πρώτη μέρα σαν πρωτάκι πλέον, μέσα από τα δικά μου μάτια.

Μια καθημερινότητα σαν αυτή που ζει όλος ο κόσμος, όμως για μένα σήμερα είχε κάτι το μαγικό. Είχα μια ανυπομονησία, σα να πήγαινα εγώ σχολείο (όχι…δεν μου άρεσε το σχολείο) αλλά έτσι ένιωσα μία μυρωδιά από τα παλιά….και μία αίσθηση ότι φεύγει η μωρουδίλα του Μαριούλη μου και την θέση της, την παίρνει ένας εκκολαπτόμενος έφηβος.

Καθώς ξύπνησα για να του ετοιμάσω το πρωινό, σκέψεις γέμιζαν το μυαλό μου…πώς θα διαβάζουμε, αν θα είναι δύσκολα κλπ…. Όμως πολύ γρήγορα όλα αυτά έφυγαν από το μυαλό μου και οι αρνητικές αρχικά σκέψεις αντικαταστάθηκαν με θετικές! Ένα νέα ταξίδι ξεκινάει. Και σε κάθε νέο ταξίδι κυριαρχεί το άγνωστο. Και όμως εμένα αυτό με μαγεύει και δεν με πανικοβάλει. Νέες εμπειρίες για τον γιο μου, νέες εμπειρίες για μένα! Ένα νέο ταξίδι αναμνήσεων ξεκινάει γι αυτόν…αυτό που θα καθορίσει κατά πολύ την ζωή του!!!

Δεν με νοιάζει αν θα είναι μαθήτης του 10 και μετέπειτα του 20! Θέλω να είναι ευτυχισμένος με αυτό που κάνει. Να είναι καλός άνθρωπος, να είναι υπεύθυνος για τις υποχρεώσεις του και να τις κάνει όσο καλύτερα μπορεί αυτός και όχι όπως θέλω εγώ. Τον καμβά της δικής μου ζωής, λίγο πολύ τον έχω διαμορφώσει. Τίποτα όμως δεν με εμποδίζει να του βάζω πινελιές ή να τον βάψω όλο λευκό και να τον βάψω απο την αρχή. Έτσι και του γιου μου. Ο καμβάς του είναι λευκός. Εγώ θέλω μόνο να του δώσω τα χρώματα και τα πινέλα. Αυτή είναι η δική μου δουλειά….να του δώσω τα εργαλεία να ζωγραφίσει τα δικά του όνειρα αλλά και για να του επισυμάνω….ότι, ότι ζωγραφιά και να κάνει…….μπορεί πάντα να χρησιμοποιήσει ῾μπλάνκο῾και να την ζωγραφίσει ξάνα από την αρχή, όσες φορές χρειαστεί μέχρι να καταλήξει σε ζωγραφιά των ονείρων του!

Κλείνω με ένα κείμενο του l.R. Knost, που διάβασα στην πόρτα της διευθύντριας του σχολείου:

¨Η δουλειά μας δεν είναι να σκληρύνουμε τα παιδιά μας για να αντιμετωπίσουν έναν σκληρό κόσμο. Δουλειά μας είναι, να αναθρέψουμε παιδιά που θα κάνουν τον κόσμο λιγότερο σκληρό και άκαρδο¨

Καλή σχολική χρονιά για όλα τα παιδιά!