Φωτογράφε; Τράβα μια φωτογραφία…

Πιθανόν να σας κουράσω λίγο με το μεγάλο μου κείμενο, αλλά πιστεύω ότι αξίζει να αφιερώσετε λίγο χρόνο για να γνωρίσετε λίγο καλύτερα το επάγγελμά μας!

Πρόσφατα φωτογράφισα ένα ζευγάρι από την Φιλαδέλφεια της Αμερικής. Ετών 50 ο κάθε ένας, στην Πλάκα με καύσωνα και η φωτογράφιση πρωτοβουλία της γυναίκας φυσικά! Όμως…παρόλο που ήταν 50 ετών και αρκετά «γέροι» όπως μου έλεγαν συνέχεια, έδειξαν έναν τεράστιο σεβασμό ώς προς το πρόσωπό μου και στο επάγγελμα μου. Μου είπαν ότι αν και δικηγόρος αυτός και εκπαιδευτικός αυτή , το να είσαι φωτογράφος είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο! Και….ομολογώ ότι έχουν δίκιο!

Μου έδωσαν λοιπόν το πάτημα να πω τον «πόνο» μου και να σας βάλω λίγο στον κόσμο μου με μία δόση χιούμορ!!!

«Φωτογράφε…τράβα μια φωτογραφία….» Ποιος φωτογράφος δεν έχει ακούσει αυτή την έκφραση; Εγώ προσωπικά όταν το ακούω αυτό, με πιάνει ένα κάτιτις…αλλά το κρύβω πίσω από το χαμόγελό μου! Ζορίζομαι λίγο για να είμαι ειλικρινής μαζί σας. Και όχι λόγω της έκφρασης τόσο…όσο ότι θεωρεί ο κόσμος ότι το επάγγελμα του φωτογράφου είναι κάτι απλό.

Έχω υπάρξει υπάλληλος…πολλά χρόνια. Σε άλλη ειδικότητα από την φωτογραφία (τμήμα τιμολόγησης σε φαρμακευτική εταιρεία και υπεύθυνη των projects πολλών πολυεθνικών εταιρειών) Και ναι είναι δύσκολο να έχεις τον κάθε ένα πάνω από το κεφάλι σου και να σου λέει τι να κάνεις και να μιλάει άσχημα…όμως..όταν τελειώσει το ωράριο σου (όταν γίνει αυτό) κλείνεις γενικό διακόπτη και ηρεμείς.

Μπορώ να συγκρίνω το επάγγελμα του φωτογράφου, όσο και να σας φανεί περίεργο με του γιατρού! Μα καλά πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο θα μου πείτε;

Και όμως!!!

Καταρχάς! Πείτε μου…ένα ζευγάρι που δεν φοβάται μην πάθει κάτι ο φωτογράφος και δεν παρευρεθεί στο μυστήριο! Σαν τον γυναικολόγο ένα πράγμα….και αν τον πάρει ο ύπνος; Ο γυναικολόγος παντως της μάνας μου κοιμήθηκε και άλλος την ξεγέννησε!

Λοιπον! Δεν μπορείς να μην πας σε φωτογράφιση γάμου ή βάπτισης…εδώ δεν υπάρχει το αρρώστησα ή κάτι μου συνέβει. Έχω πάει σε βάπτιση χειρουργημένη (είχα βρει αντικαταστάτη μία μέρα πριν χειρουργηθώ σε περίπτωση που ήμουν ακόμα νοσοκομείο) και έχω μείνει σε βάπτιση όταν 10 λεπτά πριν έρθει το ζευγάρι έμαθα για απώλεια δικού μου ανθρώπου. Ο φωτογράφος δεν μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο και να πει….»Κύριε διευθυντά…..δεν μπορώ να έρθω σήμερα»

Έχω γνωρίσει κοπέλα στις Μαλδίβες που μου είπε ότι πήρε στην δουλειά της τηλέφωνο και είπε ότι ήταν άρρωστη για παει το ταξίδι της….φυσικά όταν την ρώτησα πώς θα δικαιολογήσει το μαύρισμα δεν μου απάντησε…αλλά αυτό είναι ένα άλλο θεμα! Ε! αυτό ο φωτογράφος δεν μπορεί να το κάνει.

Δεν έχω ωράριο στο τηλέφωνο …Το πιο αργά που έχω μιλήσει με νύφη μου είναι στις 4:00 το πρωί! Και όχι την ημέρα του γάμου!

Είναι ο φόβος και ο τρόμος μου η γαστρεντερίτιδα….από την Τετάρτη και μετά κόβω τα σουβλάκια….τρώω ότι έχω σπίτι. Την ημέρα του γάμου είμαι όλη τη μέρα νηστική και πίνω μόνο coca cola μέχρι την δεξίωση! «Καλέ..πάρτε κάτι….να σας βάλω κάτι να φάτε;» μου λένε οι μανούλες των ζευγαριών μου…. » Σας ευχαριστώ πολύ» απαντώ » Αλλά τι θα πώ στον Πάτερ αν με πειράξει κάτι; Πάτερ σταματήστε το μυστήριο για λίγο; » Ξέρω ακούγεται αστείο..αλλά είναι τρομακτικό.

Ξεκινάω την δουλειά μου και δεν ξέρω τι ώρα θα τελειώσω….δεν έχω ωράριο….12, 1, 2, 5 , 6 το πρωι….δεν υπάρχει ώρα….και καλά αν μετά πας για ύπνο…αν έχεις και άλλο μυστήριο την επομένη; Τότε αντικαθιστώ το red bull με το νερό….μέχρι να ξανααρχίσω την coca cola. Και φυσικά δεν υπάρχει το «πέφτω» απο κούραση. Κάθε κλικ πρέπει να είναι φρέσκο, να έχει ζωντάνια…ζωή…να λέει μία ιστορία αλλιώς τότε θα ήταν απλά ένα κλικ! Κάθε εικόνα θα πρέπει να μην επηρεάζεται από την ψυχολογία ή την κούραση του φωτογράφου!

Ο φωτογράφος που είναι δίπλα στο ζευγάρι δεν πατά απλά ένα κουμπί…..συντονίζει, προγραμματίζει την δουλειά του και άλλους επαγγελματίες, οργανώνει το ζευγάρι και τους καλεσμένους, μοιράζει αρμοδιότητες, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες προκειμένου όλα να είναι τέλεια.

Είναι εκεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να βοηθήσει το ζευγάρι…όχι μόνο τις 12 – 15 ώρες που θα είναι μαζί του την ημέρα του γάμου (και όμως…είναι τόσες πολλές ώρες) αλλά από την ώρα που το ζευγάρι τον επιλέξει για φωτογράφο της ζωής του…της στιγμής του.

Και εκεί πρέπει να χτίσεις μια σχέση εμπιστοσύνης, να κατανοήσεις τον κάθε χαρακτήρα…να τον ακούσεις…να μιλήσεις για τις φοβίες του και να του πεις ότι όλα θα πάνε καλά…ότι δεν θα βρέξει και θα είναι όλα τέλεια ακόμα και αν το meteo δείχνει καταιγίδα, να της πει ότι το νυφικό είναι τέλειο ακόμα και όταν έχει φύγει κουμπί από πίσω και δεν το ξέρει και να πεις στον γαμπρό ότι η γυναίκα σου είναι μία κούκλα και να τον βλέπεις να λάμπει ολόκληρος καθώς την περιμένει! Ο φωτογράφος δεν πατάει απλά ένα κουμπί, όταν μπαινει σε ένα σπίτι με 20 ανθρώπους που δεν τον ξέρουν και πρέπει να «τσαλακωθεί» για να τους κάνει να νιώσουν άνετα και να τον εμπιστευτούν και όλα αυτά χωρίς να επηρεαστεί η φύση της δουλειάς του….το κάθε του κλικ να λέει μία ιστορία!

Ταυτόχρονα να παρατηρεί, να οργανώνει και να αποτυπώνει αναμνήσεις. Να κουράζεται, να ζαλίζεται, από την αυπνοία αλλά να μην χάνει την έμπνευσή του για να αποτυπώσει κάθε γάμο διαφορετικά! Εξάλλου άλλη ιστορία, άλλοι άνθρωποι, άλλες στιγμές! Να άλλη μία δυσκολία. Δεν κάνεις το ίδιο πράγμα για δευτερη φορά. Άλλο μέρος, άλλη ώρα, άλλες συνθήκες άλλοι άνθρωποι!

Και ο γάμος γίνεται, και αν δεν κάνει είσοδο το ζευγάρι τουαλέτα δεν πάω μη και χάσω κάτι που πρέπει να τραβηχτεί και αφού όλα πάνε καλά και αν δεν έχω μυστήριο την άλλη μέρα τρώω και στη δεξίωση. Και εκεί που τα φλας σβήνουν (έκφραση είναι αυτό….με φυσικό φωτισμό τραβάω εκτός από την δεξίωση που εκεί ναι…χρησιμοποιώ φλας), ο κόσμος…εκτός από το ζευγάρι πιστεύει ότι ο φωτογράφος τελείωσε με το έργο του….και πήρε όσα πήρε για μια ώρα στην εκκλησία!

Πας για υπνο….κάνεις back up…κοιμάσαι..πετάγεσαι μέσα στη νύχτα…»Ωχ τις αντέγραψα τις φωτογραφίες;» «Έκανα back – up; » Πόσες μα πόσες φορές με έχει πιάσει κρύος ιδρώτας μήπως έχω ξεχάσει κάτι να αντιγράψω… Ρωτήστε τον σύντροφό μου, που ξαφνικά πετάγομαι πάνω και του λέω «Έρχομαι» όταν με ρωταει τι έπαθες…!

Και εκεί ξεκινάει το υπόλοιπο κομμάτι…Μπροστά σε έναν υπολογιστή να παλέψεις με τον όγκο των φωτογραφιών που τράβηξες…να τις δεις μία – μία (μιλάμε για 1000δες φωτογραφίες), να τις επιλέξεις, να τις επεξεργαστεις, με τον τρόπο που η επιχείρισή σου έχει αποφασίσει να το κάνει, να τις στείλεις στους πελάτες σου.

Να έχεις λαχτάρα και άγχος παράλληλα να ακούσεις τις εντυπώσεις των ζευγαριών σου για τις εικόνες που τράβηξες για αυτούς, γιατί μπορεί ένας καλλιτέχνης να νιώθει σίγουρος για τον εαυτό του αλλά πάντα είναι και ανασφαλής και αυτό είναι που τον κάνει να βελτιώνεται!

Και στη συνέχεια, να φτιάξεις τις μακέτες του άλμπουμ, να κάνεις αλλαγές στο άλμπουμ, να κάνεις ρετους να στείλεις για εκτύπωση και να παραδόσεις όσο το δυνατόν πιο σύντομα (αν δεν έχει καθυστερήσει το ζευγάρι να επιλέξει φωτογραφίες και να κάνει αλλαγές στις μακέτες του)

Και αφου τελειώσει και το κομμάτι της εκτύπωσης, πλέον έχεις ένα άλμπουμ αναμνήσεις που δίνεις στα χέρια αυτών που σε εμπιστεύτηκαν και μπαίνεις στα σπίτια τους…για πολλά πολλά χρόνια και για πολλές πολλές γενιές!

Και μπορεί να πιστεύω ότι ταιριάζει με το επάγγελμα του γιατρού το να είσαι φωτογράφος…φυσικά τίποτα δεν συγκρίνεται με την ίδια την ζωή και την ικανότητα να σώσεις μία, κάτι που κάνει το επάγγελμα του γιατρού, λειτούργημα…όμως και ο φωτογράφος, η ευθύνη που έχει να αποτυπώσει τις στιγμές σε κάτι που δεν θα ξαναγίνει…είναι πολύ μεγάλη!

Ο φωτογράφος δεν πατάει απλά ένα κουμπι! Θεωρω ότι είναι από τα πιο δύσκολα επαγγέλματα…όμως δεν θα το άλλαζα για τίποτα!

Γιατι ναι…είμαι τυχερή, γνωρίζω ανθρώπους, κάνω ταξίδια, διασκεδάζω….αλλά ζω γι αυτή τη στιγμή που ακούω «Σε ευχαριστούμε πολύ….για όλα…για τις αναμνήσεις που μας χάρισες»