Ελπίζω αυτή η καταστροφή να με κάνει καλύτερο άνθρωπο

Ελπίζω αυτή η καταστροφή να με κάνει καλύτερο άνθρωπο, ελπίζω όλους να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Και λέω ελπίζω γιατί ο άνθρωπος ξεχνάει…και όταν ξεχνάει επανέρχεται στο κακό του παλιό εαυτό. Ναι …κακό του εαυτό.

Δεν θέλω να ξεχάσω ποτέ αυτό που συνέβει γιατί νιώθω ότι με έχει αλλάξει. Ο Μαριούλης μου ήταν ανάμεσα σε αυτά τα 600 κάτι παιδιά που μπόρεσαν και ξέφυγαν από τις κατασκηνώσεις του Αγίου Ανδρέα. Από τις 18:00 το απόγευμα της Δευτέρας που μάθαμε απο το twitter ότι έχει εκκενωθεί η κατασκήνωση  μέχρι τη 1:00 τα ξημερώματα της Τρίτης που πήρα τον Μάριο αγκαλιά πέρασαν άπειρες σκέψεις από το μυαλό μου και ερωτήσεις. Τι έχει συμβεί; Πρόλαβαν να τα βγάλουν; Μας λένε αλήθεια; Πώς να νιώθουν τα παιδιά; Τι να έχει σύμβει; Και στην θέση των ερωτήσεων έμπαιναν τύψεις και ενοχές, για τις φορές που του είχα φωνάξει που δεν μάζευε το δωμάτιο του, για τις φορές που του φώναζα επειδή ήταν πιο ζωηρός από όσο “έπρεπε”, για τις φορές που του φώναξα επειδή εγώ ήμουν πολύ κουρασμένη. Σκεφτόμουν ότι εκείνη την ημέρα νευριασα με την αδερφή μου για ασήμαντο λόγο, τις φορές που έχω τσακωθεί με τον αγαπημένο μου επίσης για χαζό λόγο και εκείνη την ώρα όλα μου φαίνονταν ασήμαντα μπροστά στα αγαπημένα μου πρόσωπα και στην υγεία. Σκεφτόμουν ότι τίποτα δεν έχει ουσία στη ζωή εκτός από τους αγαπημένους μου. Τίποτα δεν έχει σημασία από το δώρο να είσαι καλά και να μπορείς να παίρνεις τους δικούς σου αγκαλιά και να νιώθεις την θέρμη του σώματος τους πάνω στο δικό σου.

Όταν φτάσαμε Γκάζι είχαν ηδη έρθει 3 πούλμαν…….ο Μαριος δεν ήταν σε αυτά. Όταν ήρθε το 4ο πούλμαν…κορίτσακια πιο μεγάλα παιδιά κατέβαιναν από το πούλμαν και περπατούσαν χέρι χέρι σε δυάδες. Όλα με μια πετσετούλα στο λαιμό και με ένα μπουκαλάκι νερό…

Κοίταζα ένα – ένα τα πρόσωπα να δω κάπου τον Μαριούλη…Και μετά τα πιο ψηλά κοριτσάκια ήταν κάτι κοντούλικα αγοράκια και αυτά πιασμένα χέρι – χέρι. Και εκεί τον είδα και πιο πίσω και τον γιο συναδέλφου που ήταν στον ίδιο κοιτώνα συμπτωματικά με τον Μάριο.

Τώρα είναι σπίτι….δεν ξέρω τι είδε…τις πρώτες μέρες ήταν πιο τρομαγμένος. Δεν ξέρω τι είδε…μου είπε διάφορα….Όμως εγώ είμαι ακόμα τρομαγμένη. Συνέχεια τον κοιτάω και τον παρατηρώ. Τον αγκαλιάζω και τον φιλάω. Εξακολουθούν να μου φαίνονται τόσο χαζά όλα αυτά που σκεφτόμουν πριν την Δευτέρα. Νιώθω τόσο άχρηστη και ανίκανη με όλες αυτές τις χαζές σκέψεις και έννοιες πριν την Δευτέρα. Πόσο ανούσια και ασήμαντα είναι όλα και πώς να συγκριθούν με την τύχη να τον έχω μέσα στο σπίτι, να τον ακούω να φωνάζει,να τον παίρνω αγκαλιά να του μιλάω. Ναι τύχη! Γιατί ειμαι τυχερή που είναι εδώ…

Δεν θέλω να ξεχάσω…..δεν θέλω ο κόσμος να ξεχάσει. Θέλω ο κόσμος να αλλάξει. Λένε ότι όταν γίνεται μία καταστροφή, συμβαίνει για να παραδειγματίζονται αυτοί που μένουν και να γίνονται καλύτεροι. Δεν ξέρω αν ισχύει.

Θέλω ο κόσμος να θυμάται….γιατί μόνο αν θυμάται θα αλλάξει. Τρέμω για το που έχω φέρει το παιδί μου…για το τι θα αντικρίσει…για το τι πρέπει να του πώ για να προφυλαχτεί από το κακό του κόσμου.

Άλλαξε. Δες πόσο τυχερός είσαι και άλλαξε. Βοήθησε και αγάπα τους ανθρώπους δίπλα σου. Μην ξεχάσεις…σε παρακαλώ.