Η διαχρονική αξία

Φέτος τα Χριστούγεννα βρέθηκε στα χέρια μου μία φωτογραφία από τον γάμο του παππού μου Γιώργου και της γιαγιάς μου Αλίκης. Ένιωσα έναν ηλεκτρισμό σε όλο μου το σώμα να με διαπερνά και δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια μου, μιας και η αγαπημένη μου γιαγιά , εδώ και δύο χρόνια, δεν είναι πια μαζί μας. Κοιτάζοντας την φωτογραφία ταξίδεψα μέσα στον χρόνο, ταξίδεψα σαν να ήμουν πραγματικά εκεί και να ήμουν εγώ ο φωτογράφος του γάμου τους…και πραγματικά νιώθω ευγνώμων από την ίδια την ζωή, που χάρη σε αυτή την φωτογραφία, έζησα αυτό το υπέροχο ταξίδι.

Χάιδευα την φωτογραφία για ώρα…σαν να τους άγγιζα πραγματικά. Ακουμπούσα την φωτογραφία στην καρδιά μου και μετά την άγγιζα και την κοίταγα ξανά.

Τα βλέματα τους, το χαμόγελο στα χείλη τους, το νυφικό της γιαγιάς μου, το λουλούδι στο πέτο του παππού μου…ακόμα και το άγγιγμα του παππού μου στην γιαγιά μου, ήταν για μένα ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο κατά 59 χρόνια και συγκεκριμένα πίσω στο 1955, ένα ταξίδι που με έκανε να νιώσω σα να ήμουν πραγματικά εκεί. Έκλεισα τα μάτια μου και σχημάτιζα εικόνες με το μυαλό μου. Την γιαγιά μου να χαμογελάει, τον λεβέντη παππού μου να την κοιτάει και να ανταλάσσουν όρκους αιώνιας αγάπης και συγκεκριμένα μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος, όπως και έγινε στην ζωή τους. Στις 23 Απριλίου 1955, οι αγαπημένοι μου παππούδες, παντρεύτηκαν μετά από κεραυνοβόλο έρωτα και ήταν τόσο ευτυχισμένοι τότε, όσο ήταν και καθόλη την διάρκεια των 57 χρόνων που ήταν παντρεμένοι. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα στον κόσμο μετά από 57 χρόνια γάμου να βλέπεις αγαπημένους σου ανθρώπους να είναι ερωτευμένοι όπως την πρώτη φορά…

Ένιωσα την ανάγκη να πάω στον παππού μου και να μου μιλήσει για τον γάμο του με την γιαγιά μου. Με μετέφερε σε μία άλλη εποχή,

τότε που όλα ήταν πραγματικά πολύ δύσκολα, τότε που δεν υπήρχαν πολυτέλειες και τότε που ο περισσότερος κόσμος κυριολεκτικά δεν είχε ούτε να φάει. Μου είπε χαρακτηριστικά: «Αλικάκι μου τότε υπήρχε φτώχια…πολύ φτώχια…ο κόσμος πείναγε και το μεροκάματο πολύ δύσκολο».

Μου μίλησε για την γιαγιά μου, για τον κεραυνοβόλο τους έρωτα και ότι ο γάμος τους έγινε μέσα σε 6 μήνες από την γνωριμία τους. «Για να πάρω το κουστούμι μου δούλευα έναν μήνα και ταξίδι μέλιτος που πήγαμε στην Ρόδο ήταν με δανεικά» μου είπε. «Δεξιώσεις και τραπέζια δεν υπήρχαν τότε και το πρώτο γεύμα μας, σαν νιόπαντροι στο σπίτι μας, ήταν σουπίτσα που φτιάξαμε, με το ρύζι που μας είχαν ρίξει στο κρεβάτι!!!»

Πέρασε αρκετή ώρα που μου έλεγε για την γιαγιά μου και την ζωή τους σαν ζευγάρι. Πάντα μου άρεσε να ακούω τον παππού μου να μιλάει, γιατί με ταξιδεύει και με κάνει να νιώθω σαν μικρό κοριτσάκι, τότε που με είχε στην αγκαλιά του και μου έλεγε ιστορίες.

Ήρθε η ώρα να τον καληνυχτίσω και να γυρίσουμε σπίτι μας με τον Κώστα και τον Μαριούλη. Πρίν φύγω όμως ρώτησα κάτι τελευταίο τον παππού μου…κάτι που μου είχε κάνει πολύ εντύπωση.

«Παππου, τότε υπήρχε πραγματική φτώχια και ήταν πραγματικά δύσκολο να παντρευτεί κάνεις. Λύσε μου όμως μία απορία…Γιατί πήγατε σε φωτογράφο για να αποτυπώσει την ημέρα του γάμου σας, αφού πραγματικά ήταν για την εποχή είδος πολυτελείας ; »