Όταν ερχόμαστε στη ζωή, γεννιόμαστε ελεύθεροι! Ελεύθεροι να δημιουργήσουμε το δικό μας μονοπάτι σε αυτή τη ζωή. Και έχουμε όλα τα προσόντα, να χαράξει ο καθένας από εμάς, τον δικό του ξεχωριστό και θαυματουργό δρόμο! Παρατηρώ, τα παιδιά πόσο αθώα και πόση δίψα έχουν για την ζωή! Έχουν λαχτάρα για γνώση, για εμπειρίες και έχουν όλο τον χρόνο μπροστά τους να ζήσουν αυτά που επιθυμούν.
Όμως…όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, ταυτόχρονα “χάνουν” την ελευθερία τους και τα φτερά τους. Και στην θέση τους μπαίνουν αλυσίδες, βαριές…..
“Πρέπει να κάνεις αυτό”……… “Μην το κάνεις αυτό”………….” Εσύ, δεν ξέρεις”….. “Αυτή είναι η δουλειά σου”…….. “Ασε τα όνειρα”……… “Όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι’………..
Και οι φράσεις συνεχίζουν….και όσο συνεχίζουν, οι αλυσίδες γίνονται όλο και πιο βαριές. Και το παιδί μεγαλώνει και άλλο…..γίνεται ενήλικας, αλλά το παιδί παραμένει μέσα του στο σκοτάδι φοβισμένο, κάτω από τις βαριές του αλυσίδες.
Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή του καθένα από εμάς, αν κρατούσαμε την ανεμελιά και την δίψα που είχαμε, όταν ήμασταν παιδιά. Όμως ποτέ δεν είναι αργά για αλλαγή! Ποτέ δεν είναι αργά να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας κρατούν καρφωμένους στη γη και να ανοίξουμε τα φτερά μας και να πετάξουμε ψηλά σαν χαρταετοι!!!
Πρίν από μία εβδομάδα έκλεισαν τα σχολεία. Κατά την διάρκεια της σχολικής εορτής στο σχολείο του γιου μου, η εκπαιδευτικός Αμαλία Καρπαδάκη, μίλαγε για τελευταία φορά μπροστά σε τάξη δημοτικού σχολείου και συγκεκριμένα στην Στ τάξη. Μετά από 35 χρόνια στην έδρα, ήρθε η ώρα να πει το δικό της αντίο. Με έναν ξεχωριστό ομολογουμένος τρόπο που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Τα λόγια της έφεραν δάκρυα στα μάτια μου….αλλά όχι μόνο στα δικά μου…..σχεδόν σε όλους τους παρευρισκομένους.
Μακάρι, να μπορούσα να σας μεταφέρω την χροιά της φωνής της, με την οποία διάβαζε τις παρακάτω λέξεις. Παρόλα αυτά, θα σας αφήσω να ταξιδέψετε μόνοι σας με το παρακάτω κείμενο και δώστε την υπόσχεση στον εαυτό σας να κάνει μία καινούργια αρχή…όχι αύριο…τώρα. Νιώστε πως είναι πραγματικά να είσαι ελεύθερος!
Μετα απο 35 χρονια στην εδρα ,στα θρανια ,στον πινακα τελειωνει το δικο μου ταξιδι στην εκπαιδευση!!!Δε σας κρυβω οτι ποναει,ποναει πολυ, ειδικα οταν το εχεις αγαπησει τοσο πολυ και οταν σου εχει δωσει τοσες χαρες!!!
Κανοντας εναν απολογισμο ολων των χρονων συνειδητοποιησα οτι οταν κανεις αυτο που αγαπας νιωθεις οτι δεν δουλευεις!! Και βεβαια εισπραττεις πολλη ικανοποιηση πολλη αναγνωριση πολλη επιβεβαιωση πολλη αγαπη!!!“Βλέπω τα παιδιά σαν χαρταετούς. Αφιερώνεις μια ζωή για να τα κάνεις να ξεκολλήσουν από το έδαφος. Τρέχεις μαζί τους ώσπου να μην έχεις άλλη ανάσα. Tσακίζονται κι συ τους προσθέτεις κι άλλη ουρά. Κουράζεσαι, αλλά πάντα έχεις λίγη ακόμη προσπάθεια κάπου φυλαγμένη. Μπαλώνεις… και παρηγορείς…και προσαρμόζεις…και διδάσκεις. Παρατηρείς ν’ανασηκώνονται από τον αέρα και διαβεβαιώνεις πως είναι κοντά η στιγμή που θα πετάξουν. Τελικά, πετούν. Αλλά, χρειάζονται περισσότερο σπάγκο. Και συ τον αφήνεις. Και τον αφήνεις …. όλο και τον αφήνεις. Με κάθε ξετύλιγμα του κουβαριού, η λύπη πάει μαζί με τη χαρά σου γιατί ο χαρταετός σου απομακρύνεται όλο και περισσότερο. Κάπου στο βάθος, ξέρεις ότι δεν θα είναι για πολύ. Αυτή η όμορφη ύπαρξη θα κόψει την κλωστή που σας ενώνει και θα πετάξει μόνη της, όπως άλλωστε ήταν γραφτό να γίνει… Ελεύθερη και μόνη. Μόνο τότε στ’ αλήθεια ξέρεις πως έκανες αυτό που έπρεπε να κάνεις….”
Πηγη:
Αμαλία Καρπαδάκη – Εκπαιδευτικός
Βλέπω τα παιδιά σαν χαρταετούς
The NASAP (North American Society of Adlerian Psychology) Newsletter (January-Februray 2004 volume 37). This activity was created by Mary L. Hughes, Certified Positive Discipline Lead Trainer, Co-Chair of the Family Education Section of NASAP. Σε ελεύθερη μετάφραση από τον συγγραφέα.